Λίγη "Ιστορία"

"Αναμορφωτικό Κατάστημα Ανηλίκων Κορυδαλλού - Άσυλο" Στη γειτονιά μας χτίστηκε επί Μεταξά ( 1936-1940) και το Αναμορφωτικό Κατάστημα Ανηλίκων, γνωστό σ' εμάς ως " ʼσυλο". Λίγα λόγια για την ιστορία: Το 1918 το πρώτο Αναμορφωτικό Κατάστημα Ανηλίκων λειτούργησε στην Αθήνα ως " Εμπειρίκειον ʼσυλον Αστέγων Παίδων". Το 1926 μεταφέρθηκε στον Ωρωπό ως " Εμπειρίκειον Αναμορφωτικόν Σχολείον". Το 1932, το Κατάστημα Ωρωπού, μεταφέρθηκε στη Σύρο, από εκεί στην Αθήνα το 1941 και τέλος στον Κορυδαλλό. Το άσυλο του Κορυδαλλού κατασκευάστηκε με σχέδια του Υπουργείου Δικαιοσύνης, για 700 τροφίμους και σύμφωνα με πληροφορίες, λειτουργούσε ήδη από το 1939. Αρχικά δεν ήταν φυλακή αλλά "ʼσυλο αλητοπαίδων". Εκεί φιλοξενούνταν και παιδιά φτωχών οικογενειών οι οποίες μην μπορώντας να θρέψουν τα παιδιά τους, τα έκλειναν εκεί για να μη γίνουν …αλήτες. Συγκλονιστικές είναι οι προσωπικές μαρτυρίες που καταθέτει, ο τουμπίστας μουσικός με διεθνή αναγνώριση, Γιάννης Ζουγανέλης, ( ο οποίος γεννήθηκε το 1938, στον Κοκκινόβραχο του Πειραιά), στο βιβλίο του: " Ο Ήχος της Σάλπιγγος". Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 1999: " Το 1946 που πέθανε ο πατέρας εγώ ήμουν 8 χρονών, η Βαγγελία δεκαέξι, η Μαρία δεκαεννέα και η μητέρα μου τριάντα εννέα ετών…Έμενα στο σπίτι μόνος κι ολημερίς γύριζα στους δρόμους, γιατί η μητέρα μου δούλευε κι αυτή, σε μια αποθήκη με καπνά - είχε γίνει καπνεργάτρια. Πέρασαν έτσι δύο χρόνια, στο σχολείο πότε πήγαινα, πότε δεν πήγαινα…". Το Οκτώβριο του 1948 πέρασα τις " πύλες " του Αναμορφωτικού Καταστήματος Κορυδαλλού, που ο κόσμος το έλεγε περιληπτικά " άσυλο". Για να γίνει ένα παιδί δεκτό στο Αναμορφωτικό, έπρεπε να έχει διαπράξει κάποιο αξιόποινο αδίκημα. Τι είδους αξιόποινη πράξη θα μπορούσε να διαπράξει ένα παιδί δέκα χρονών;… Ήταν απαραίτητη μια μαρτυρία για να στεριώσει η κατηγορία και να θεωρηθεί το "αδίκημα" ως-επιτέλους- τελεσθέν… Ο πλήρης τίτλος του σχολείου μας ήταν: "Αναμορφωτικόν Κατάστημα Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως Αρρένων Κορυδαλλού". Στεγαζόμαστε στα τρία πρώτα κτίρια από τα πέντε συνολικά που αποτελούσαν το όλο συγκρότημα και στα οποία συντελείτο η αναμόρφωση 500 περίπου παιδιών από οχτώ έως δεκαοχτώ χρονών. Στα τρία πρώτα κτίρια μέναμε εμείς τα μικρά που πηγαίναμε στο δημοτικό σχολείο, ενώ στα άλλα δύο έμεναν τα μεγαλύτερα παιδιά που είχαν τελειώσει το δημοτικό και μάθαιναν τέχνη κι έτσι αυτά τα δύο κτίρια τα ονόμαζαν " Επαγγελματικό"… …Και τα πέντε κτίρια ήταν ομοιόμορφα, βαμμένα με λευκό και γαλάζιο χρώμα. Τα κτίρια χωρίζονταν μεταξύ τους με προαύλια στα οποία έπαιζαν τα παιδιά, όταν για -διάφορους λόγους- δεν τα έβγαζαν στον εξωτερικό χώρο του σχολείου… …Η ζωή στον Κορυδαλλό κυλούσε αργά! Ήμαστε 350 παιδιά από 8 έως 18 ετών, ντυμένα ομοιόμορφα με φαρδιά χακί ρούχα. Παπούτσια δεν υπήρχαν για όλους, τα περισσότερα παιδιά ήταν ξυπόλυτα… …Γλυκό τρώγαμε δυο φορές το χρόνο, Χριστούγεννα και Πάσχα από έναν μπακλαβά ή κανταΐφι. Τρώγαμε κι έναν κουραμπιέ την ημέρα της Πρωτοχρονιάς - μελομακάρονο δεν τρώγαμε γιατί ήταν ακριβό"….  "Φυλακές Κορυδαλλού" Από το 1962 φαίνεται να λειτουργούν οι Φυλακές Κορυδαλλού μετά το κλείσιμο των Φυλακών της Καλλιθέας και τη μεταφορά των κρατουμένων εδώ. Φυσικά η έκταση που κάλυπταν τότε οι εγκαταστάσεις των φυλακών ήταν πολύ μικρότερη από τη σημερινή. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) αποφασίστηκε η ίδρυση και των Γυναικείων Φυλακών. Ακολούθησε η επέκταση των παλαιών εγκαταστάσεων, χτίζοντας τα κτίρια του Ψυχιατρείου- Νοσοκομείου των Φυλακών.