«Ο Γιώργος πρέπει να είναι ο τελευταίος...Επιβάλλεται»

Ξεκίνησα να ντύνομαι βιαστικά για τη δουλειά. Ο Μάρκος μου μπουσουλούσε ανάμεσα στα πόδια μου ενοχλητικά, μα ήταν τόσο γλυκός που δεν μπορούσα παρά να τον πάρω στην αγκαλιά μου. Ο Δημήτρης μας είδε κι άρχισε να φωνάζει κι έτσι η κατάληξη ήταν γνωστή. Στο ένα χέρι ο ένας στο άλλο ο άλλος! Τα κλάματα ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο μιας κι αν δεν τους άφηνα θα έστηνα τους μεσημεριανούς συναδέλφους. Ο Γιώργος μου (ο πιο μεγάλος) μου τόνισε να μην αργήσω το βράδυ για να δούμε τσάμπιονς λίγκ. Η κόρη μου δεν είχε σχολάσει ακόμη. Θα την έβλεπα πια το βράδυ!

Στο αυτοκίνητο δεν σκεφτόμουν παρά μόνο την στιγμή της επιστροφής, την λαχτάρα των μικρών όταν θα έμπαινα μέσα, την ώρα που θα καθόμουν με τον Γιώργο μου να απολαύσουμε τον αγώνα, την χαρά της Γωγώς όταν θα της έδινα την κρέπα που θα της πάρω σχολώντας από την δουλεία!

ΣΧΟΛΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ! Μια φράση που ακούγεται τόσο φυσιολογική, μια φράση ρουτίνας που όμως στην περίπτωση του συναδέλφου μου και συντοπίτη μου Γιώργου Τσιρώνη εκτροχιάστηκε τόσο πολύ από την πραγματικότητα! Σίγουρα λοιπόν κι ο Γιώργος θα περίμενε την ώρα που θα σχολάσει(όπως ο κάθε εργαζόμενος σε κάθε εργασία)θα είχε κάνει τα δικά του σχέδια για την ώρα της επιστροφής......δυστυχώς η ΠΙΣΟΠΛΑΤΗ μαχαιριά του κτήνους του στέρησε κάθε σχέδιο που είχε κάνει, κάθε όνειρο, κάθε στιγμή ευτυχίας που τον περίμενε.

Ο Γιώργος έγινε το πρώτο θύμα υπάλληλος μέσα στης Ελληνικές φυλακές κι αυτό ήταν η αιτία για να βγουν στα τηλεοπτικά παράθυρα οι γνωστοί τηλεμαϊντανοί και να μας κάνουν κηρύγματα για το πώς θα έπρεπε να είναι οι Ελληνικές Φυλακές.

Άνθρωποι που μας έχουν αποκαλέσει στο παρελθόν ανθρωποφύλακες, άνθρωποι που πανηγύριζαν όταν μας έκοβαν στο μισό το μισθό μας λέγοντας χαρακτηριστικά "σιγά μωρέ τι κάνουν? Όλη την ημέρα κάθονται!!!''. Οι ίδιοι άνθρωποι που αν ο Γιώργος είχε καταφέρει να αμυνθεί και να σκοτώσει αυτός το κτήνος θα είχαν ζητήσει την ίδια στιγμή τα κεφάλια όλων μας! Ο Γιώργος έφυγε κύριοι είναι το μόνο που δεν αλλάζει πια. Μπορούν όμως με αφορμή το θάνατο του να αλλάξουν πάρα πολλά στο χώρο των φυλακών…το ποια είναι αυτά δεν είναι θέμα των τηλεμαϊντανών, ούτε του κάθε άσχετου ξερόλα δημοσιογράφου. Είναι θέμα της πολιτικής ηγεσίας και δικό μας γιατί εμείς ζούμε ΜΕΣΑ στης φυλακές. Εμείς κάνουμε σχέδια για την ζωή ΜΕΣΑ από της φυλακές. Εμείς δεχόμαστε επιθέσεις ΜΕΣΑ στης φυλακές και δυστυχώς τώρα πια εμείς πεθαίνουμε ΜΕΣΑ στης φυλακές!

Δεν θα βγω λοιπόν από εδώ να αναλύσω τι έφταιξε και τι πρέπει να γίνει. Όντως κάποιες φορές είμαστε 1 με 150 και ποτέ δεν φοβηθήκαμε. Όχι γιατί είμαστε ατρόμητοι αλλά γιατί απέναντι μας έχουμε συνανθρώπους μας. Έτσι τους βλέπαμε, έτσι τους βλέπουμε κι έτσι θα τους βλέπουμε. Ένα, δυο, ή δέκα κτήνη σαν τον Καρέλι δεν θα το αλλάξουν αυτό! Επιβάλλονται όμως μέτρα για να προστατευτούμε από αυτούς τους 10.

Επιβάλλεται ο Γιώργος μας να είναι ο πρώτος και συνάμα ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ!

Αντίο Γιώργο....

Χρήστος Γαντζούδης Σωφρονιστικός υπάλληλος κ.κ Χίου